'Blokkade' van Renate Dorrestein

Bibliotheek Eindhoven nodigt '040Schrijvers' uit, voor een lezing van Renate Dorrestein. De schrijfster komt praten over haar nieuwste boek 'Blokkade'. Maar waarom zouden schrijvers willen horen over hun grootste angst: een 'writersblock?'  Is dat niet vragen om moeilijkheden?

Terugblik op een avond met Renate Dorrestein

Dorrestein trapt af met te vertellen hoe schrijven haar leven bepaalde. Ze werkte nooit met schema's maar rommelde graag wat aan. Elke schrijfdag beleefde zij onverwachte avonturen. Ze hield van schrappen en herschreef haar verhalen 12, 14 tot soms wel 20 keer. Iedere herschrijfronde werden de drijfveren van haar personages duidelijker. Dorrestein ontdekte een briljante manier van samenwerken met haar redacteur. Die liet zij het verhaal gewoon navertellen. Zo hoorde ze meteen wat er nog aan schortte.

'Is het niet eenzaam om elke dag alleen achter je bureau te zitten?' vroeg een dame.

'Nou nee,' zei Dorrestein, 'Mijn personages zijn interessanter dan menig collega bij het koffieapparaat.'

Pas na acht mislukte romans, die geen uitgever wilde hebben, debuteerde Dorrestein met 'Buitenstaanders'. Een boek dat inmiddels 30 jaar oud is maar dat nog steeds wordt verkocht. Tien jaar na haar debuut schreef Dorrestein 'Het Hemelse Gerecht' als wraakoefening op haar man die haar verliet. Vanaf dat moment kan ze leven van de opbrengsten uit de verkoop van haar boeken.

De schrijfster besprak nog enkele van haar favoriete boeken zoals 'Hart van Steen', 'De Stiefmoeder' en 'Mijn zoon heeft een sexleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor'. Over dit boek zei ze:

'Het is een Bridget Jones boek voor gevorderden. Het gaat over een 50-jarige vrouw in de overgang.'
Tot 2006 is dit onderwerp taboe in de Nederlandse literatuur. Dorrestein liet achterin het boek een advertentie opnemen voor het glijmiddel Lubricare. Dit ging niet zonder slag of stoot. De uitgever haalde alle denkbare argumenten uit de kast om de fabrikant te overtuigen. Uiteindelijk bleek dat men een fabrikant van tractorolie probeerde over te halen. Het Eindhovense publiek schoot in een lachstuip.

Uit 'Het duister dat ons scheidt' las de schrijfster een fragment voor. Het stuk bezorgde me kippenvel omdat Dorrestein onverbloemd haar eigen pestgedrag op 8-jarige leeftijd beschreef en ook niet terugdeinsde om het voor te dragen.
Toen kwam het moment dat de schrijfster een manuscript, waaraan zij een half jaar had gewerkt, in de prullenbak gooide. Zo slecht vond ze het. Dorrestein raakte misselijk als zij alleen maar aan schrijven dácht en dook in de wereld van de 'writersblock'. Haar zoektocht leidde naar de zelfmoord van haar zusje. Dertig jaar lang weggestopte emoties zaten kennelijk in de weg. Ze bedacht dat er een ultiem anti-zelfmoordboek moest komen over 'de krater die een zelfmoord slaat in het bestaan van zijn of haar naasten'.
Maar misschien is 'Blokkade' dat boek al. Uit de honderden e-mails die Dorrestein inmiddels van lezers heeft ontvangen citeerde zij: 'U heeft ons, de nabestaanden, zichtbaar gemaakt.'

Ik heb Renate Dorrestein vanavond leren kennen als een vrouw die angst en schaamte een naam geeft en geen taboe schuwt. Zelfs niet als het haar tot kotsen drijft.

Gepost door: Marijke Liefting